خلاقیت
خلاقیت در افراد متفات است اما خروجی آنها یکسان است.
بیشتر کودکان خلاقان بزرگی هستندکه به دلیل کوچکی جثه نبوغشان چندان جدی گرفته نمی شوند .
هنگامیکه که این کودکان رشد جسمی و سنی می کنند به مردان و یا زنانی بالغ تبدیل می شوندکه شکل گیری شخصیت آن ها از دوران از شبح تربیت و تعلیم دوران کودکیشان فرمان میگیرد .
افرادی که کودکیخود را با سرکوب نهیب سپری کرده اند حتی در اوج اقتدار نیز مانع رشد دیگران می شون آنه نمی توانند به راحتی از کمند گذشتهخود عبور کنن مگر اینکه به گذشته فکر نکنند .
نحوه عبور از گذشته چندان ساده نیست اما غیر ممکن هم نیست.
اگر گذشته را یگ غذای بلعیده شده در معده در نظر بگیرم متوجه می شویمکه هر بلعی یک حاصل پایانی دارد که چندش آور است .
ما اگر گذشته را بلع کنیم در آینده صاحب پایان آن خواهیم بود .
امید واره منظور از پایان را متوجه شده باشید. لذا هیچوقت گذشته را به آینده دعوت نکنید .
این نوشته ادامه دگری دارد که در آتیه ا به آن میپردازیم.
/////
در کدام سو هستیم
نمی توان این نکته را نادیده گرفت که گاهی ما خواسته و یا ناخواسته یا متاثر از یک توصیه و یا صرفا به خاطر هماهنگی با دیگران در صفوف جماعت سنگ انداز می ایستیم .
مثالی میزنم
روزی مردی سخنور را که سخنان خارج از زمانش بر زبان جاری میکرد را به جرم یاوه گویی محاکمه کردند و برای مجازات او را بهتیر چوبی بستند. داروغه گروهی را سنگ بر دست مقابلش قرار دادند تا هر یک به نو بت به او سنگ پرت کنند .
سنگ ها ی پرت شده سر و صورت او را زخمی میکرند اما او به حماقت جماقت فقط ا لبخند میزد
دوستی دادشت که هم فکر او بود و مدت های مدیدی را با او سپری کرده بود این دوستش نیز چون دیگران در این صف قرار داشت و منتظرتا نوبت پرتاب او برسد . هنگامیکه نوبت او فرارسید او به جای سنگ شاخه گلی را به زیر پای او پرت گرد
مرد سخنور این بار بر خلاف خنده های قبل شروع کرد به گریستن دوستش به سمتش رفت و گفت من گل پرت کردم نه سنگ پس چرا گریه می کنی ؟
او گفت
گریه من به خاطرصف ی است که تو در آن قرار داشتی .
مش اسماییل جهانی
///////////
سالیانی پیش زمانی که حوصله دیدن آ ثار هنری داشتم سال های بین 62 تا 70 برای دیدن مجسمه بزی که از سازه فلزی تشکیل شده و آن را به نماتیشگاه هنر های دراماتیک آورده بودند رفتم
از تماشای تلفیق نقطه جوش و ترکیب میله های سخت فلزی که منجر به یک اثر هنری زیبا شده بود متحیر شدم .
خالق این اثر هنری و چند آثار دیگر متعلق به فردی بود به نام مش اسماییل که ذوق هنری و استعدا ذاتی اوحیرت اساتید دانش آموخته را برانگیخته بود .
همنجا از زبان یک استاد دانشگاه شنیدم او حتی فاقد تحصیلات آکادمیک است امااین مانع از آن نشده بود که در اویل انقلاب حتی در دانشگاه در حال تدریس به دانش جویان رشته هنر بوده
در یک مساحبه رادیویی به شوخی گفته بود
از هر کسی که خوشم نیاید مجسمه اش را میسازم
و یک خاطره در همین وصف تعریف کرد که مدتی بود یک هندوانه فروش دوره گرد بعد از ظهر ه ها با وانت هندوانهاش به محله آنها می آمده و با بلند گو داد میزد که هندوانه آورده به شرط چاقو مش اسماییل گفت او همیشه مزاحم خواب من میشد و هندوانه فروش هم هر چند که من و شهرتم را میشناخت اما این آشنایی تاثیری در مزاحمتش نداشت و روز ها همچنان به کارش ادامه میداد .
یک روز هنگامیکه مشغول بلند گویی بود سر از پنجره بیرون کردم و گفتم .
آهای هندونه فروش کاری نکن مجسمه ات رابساز م وصل کنم تو پارک
او خنده اش گرفت و گفت قول میدم از این به بعد تا دویسمتر قبل و سیصد متر بعد تو بلند گو لام تا کام چیزی نگم او به قولش عمل کرد و من هم مجسمه اش را نساختم .
چند سال بعد یک دانشجو با الهام از این خاطره مجسمه ای ساخت به نام هندانه فروش .
چند وقتی را در جستجویش شدم تا از نزدیک با او ملاقتی داشته باشم ولی هرگز میسر نشد
و جند سال بعد اگر اشتباه نکنم در سال 74 او دیده از حهان فرو بست و به جهان باقی رخت دیگری پوشید
حالا آثار او را می توان در بعضی از پارک ها مشاهده نمود .
در خبر گذاری مهر مطلبی خواندم که در خصوص همین بزفلزی مطلبی را تیتر کرده بود .
اگر به آن رجوع کنید در قضاوت با توانایی خود آیا ا می توانید
یک نسخه کوچکتر از این اثر حتی به کپی خلق کنید؟ .ء
